Jumat, 26 Agustus 2011

Tugas BIologi Tentang Pengaruh Pupuk Terhadap Tumbuhan Cabai


SMA Negeri 1 CiwideyAhman S
N. Ela Heryani
Nurhamidah
Rijal Fauzi
sani AnggraeniDi Susun Oleh :Pertumbuhan dengan
Media TanamnyaKARYA ILMIAHBAB I
PENDAHULUAN
A.     Latar Belakang
Pertumbuhan merupakan proses pertambahan ukuran dan berat, tetapi tidak dapat balik (irreversible). Maka dari itu, kelompok kami melakukan penelitian pada pertumbuhan itu untuk membuktikan hal tersebut yang kami sajikan dalam sebuah karya ilmiah.
Kami melakukan penelitian ini dengan melihat media tanam (pupuk) yang digunakan. Kemudian kami menyiapkan tanaman apa yang akan kami tanam, lalu kami fokuskan pada media tanam yang akan kami teliti yaitu pupuk. Kami menggunakan beberapa pupuk yaitu pupuk urea untuk pot satu, pupuk NPK untuk pot dua, pupuk kandang untuk pot tiga dan untuk pot empat kami sengaja tidak menggunakan pupuk.

B.     Rumusan Masalah
Setelah memberikan pokok masalah yang mendasari penulisan karya tulis ilmiah, penulis merumuskan masalah sebagai berikut.
1.      Bagaimana pengaruh pupuk terhadap pertumbuhan tanaman?
2.      Bagaimana prospek interaksi pupuk terhadap tanaman?

C.      Tujuan Penelitian
Penelitian dilaksanakan dengan tujuan:
1.    Mengetahui pengaruh pupuk terhadap pertumbuhan tanaman.
2.    Mengetahui prospek interaksi pupuk terhadap tanaman.
3.    Mengetahui keunggulan dan qualitas pupuk.
4.    Membandingkan tumbuhan manakah yang lebih cepat tumbuh.

D.     Manfaat Penelitian
Dalam penulisan karya tulis ilmiah ini ada beberapa tujuan yang ingin di raih, yaitu:
Bagi Masyarakat:
1.      Memberitahu bagaimana cara bertani dengan baik.
2.      Memberi peluang usaha yang prospektif.
3.      Memberi penyuluhan juga terhadap masyarakat yang bertani dalam penggunaan pupuk.
Bagi Siswa/Penulis
1.      Melatih kemampuan penulis untuk memecahkan masalah dan menuangkan ke dalam karya tulis ilmiah
2.      Memperluas dan mengembangkan ilmu pengetahuan, khususnya di bidang pertanian; ; dan
3.      Untuk melatih mengembangkan potensi dan keterampilan proses ilmiah serta membantu siswa mengenal dan mendekatkan diri pada objek atau persoalan biologi.

BAB II
TINJAUAN PUSTAKA
       I.            Pupuk
Pupuk adalah material yang ditambahkan pada media tanam atau tanaman untuk mencukupi kebutuhan hara yang diperlukan tanaman sehingga mampu berproduksi dengan baik. Material pupuk dapat berupa bahan organik ataupun non-organik (mineral). Pupuk berbeda dari suplemen tambahan. Pupuk mengandung bahan baku pertumbuhan dan perkembangan tanaman, sementara suplemen seperti hormon tumbuhan membantu kelancaran proses metabolisme. Ke dalam pupuk, khususnya pupuk buatan, dapat ditambahkan sejumlah material suplemen.
    II.            Urea
Urea
Chemical structure of ureaUrea 3D structure of urea
Umum
Diaminomethanal
Nama lainnya
Carbamide
(NH2)2CO
NC(=O)N
60.07 g/mol
Penampakan
padatan berwarna putih tanpa bau
[57-13-6]

Urea adalah suatu senyawa organik yang terdiri dari unsur karbon, hidrogen, oksigen dan nitrogen dengan rumus CON2H4 atau (NH2)2CO. Urea juga dikenal dengan nama carbamide yang terutama digunakan di kawasan Eropa. Nama lain yang juga sering dipakai adalah carbamide resin, isourea, carbonyl diamide dan carbonyldiamine. Senyawa ini adalah senyawa organik sintesis pertama yang berhasil dibuat dari senyawa anorganik, yang akhirnya meruntuhkan konsep vitalisme.



BAB III
METODE PENELITIAN
A.     Tempat Penelitian
Untuk  perlakuan penanaman, pengamatan serta pengolahan dan penyusunan  data laporan tanaman cabe dilakukan di kampung Ciburial.
B.     Waktu Penelitian
ü  Persiapan       : 20 Juni 2011
ü  Penanaman    : 25 Juni 2011
ü  Pengukuran   : Setiap seminggu sekali
ü  Olah data        : 18 Agustus 2011

C.      Alat dan Bahan
                        1. Alat :
a)     Polibag
b)     Penggaris
c)      Pulpen
d)     Buku tulis
e)     Kamera digital
 2. Bahan :
a)     Tanah
b)     Bibit tanaman cabai
c)      Air
d)     Pupuk(kandang,urea, & NPK).
D.     Rancangan Penelitian
Penelitian ini melibatkan satu faktor, yakni variasi kadar pupuk yang terdiri dari 1-3 taraf, yaitu 100gram, 150gram, 250gram. Perlakuan terdiri dari 3 kali pemberian pupuk.

E.      Metode pengumpulan data
1.    Eksperimen, dengan melakukan percobaan dan pengujian pada penelitian yang dilakukan.
2.    Studi Pustaka(library research), dengan melakukan kajian dari berbagai sumber yang sesuai dengan penelitian

F.      Cara Kerja Penelitian
A. Penanaman
1.      Memilih bibit tanaman yang unggul
2.      Menyiapkan alat dan bahan
3.      Menanam bibit  ke dalam polibag besar
4.      Menyiram tanaman setiap hari
5.      Mengukur tinggi tanaman pada hari ke-10
6.      Memberi pupuk pada hari ke 10
7.      Mengukur tinggi dan banyaknya daun pada hari ke-15
8.      Mengukur pertumbuhan dan perkembangan pada hari ke-20

B. Pengolahan Data
1.      Melakukan observasi
2.      Mengumpulkan data
3.      Mengedit data
4.      Membuat laporan penelitian

G.     . Analisis Data

Selasa, 23 Agustus 2011

Buron

Sikep idéalis Andika, ngabalukarkeun manéhna kadungsang-dungsang nyingkahan sagala hal anu patukang tonggong jeung prinsip hirupna.
Sumirah (Umi), pamajikanana jadi kababawa balangsak. Cintana anu pangger, mawa dirina ngalalana (nepi ka disangka jadi jalma gélo), kana dunya anu tacan pernah kasungsi saméméhna.
Cinta nu sajati, pamadegan nu pageuh, didoja ku geleberna dunya jeung rembetna leuweung kahirupan.


Daun garing rabeng kaanginkeun, ngarangrangan minuhan taneuh handapeunana. Urut katarajang halodo panjang, dangdaunan, tatangkalan taya nu manggapulia. Iwal tangkal cau, nu daunna angger héjo téh.
Sabubuhan manuk nu keur areunteup dina régang tangkal, hiber ninggalkeun régang tempat tadi maranéhna eunteup, basa aya batu nu nénggor dahanna.
Sakali deui kadéngé sora batu nénggor tangkal. Geuwat ngelok ka tukangeun dapuran daun baluntas. Tangtu aya barudak mana aya sora tangkal dibalédog ogé. Tina sela-sela daun, katénjo barudak keur malédogan ka luhur. Horéng aya langlayangan ku batu, meureun batan beunang mah anggur rangsak.

Nu gélo! Nu gélo! Gorowokna bari terus lalumpatan. Atuh ngan bereyek wé batur-baturna nyampeurkeun tempat panyumputan kuting. Geus kapalang katohyan, kuring ka luar ti tempat panyumputan. Beletak aya pangpung dibalédogkeun kana tarang kuring.
“Umi, itu wartawan, itu wartawan!” cék nu pendék. Kuring seuri. Geus jadi kacapangan, kuring sieun ku wartawan téh. Saenyana lain sieun, ngan kuring sok tugenah lamun ditanya ku wartawan téh. Bongan maranéhna tara ngarasakeun kana nasib nu keur tumiba kana awak. Maranéhna ngan hayang ngali kahirupan batur, pikeun kapentingan koranna, pikeun kapentingan maranéhanana. Di sagigireun éta, kahariwang katohyan saha ari kuring sabenerna, ngalantarankeun jadi sieun tepung jeung wartawan. Ku ayana kajadian gunung bitu téh, ka lembur jadi loba wartawan nu ngalampreng. Keur manéhna, ayeuna di lembur leubeut ku béja, picaritaeun ka balaréa. Sok sanajan teu karampaeun meureun ka maranéhna mah, yén nu diajak carita téh keur meujeuhna aya dina samagaha pikir.
“Umi itu wartawan! Itu wartawan!” cék maranéhna.
“Nu gélo! Nu gélo!”
“Ieu hayang cau, Umi!”
“Nu gélo! Nu gélo!”
Beuki angot salusurakananana téh, da nénjo kuring bangun nu sieuneun ku maranéhna. Cék pikiran kudu lumpat téh ka tukangeun dapuran cau, ngarah teu kaudag ku maranéhna. Di dinya mah tempat téh nyingkur, moal pati kasaba ku barudak bangor.
Méméh tepi ka tempat nu dimaksud, kuring ngadéngé nu ngagoak. Dilieuk téh, budak lalaki umur sapuluhtaunan, labuh. Geuwat diburu, nu séjén buriak lalumpatan. Manéhna bangun sieuneun, tapi dék lumpat teu bisaeun, sabab sukuna kacugak beling.
“Moal kasép, moal nanaon,” cék kuring.
“Nu gélo! Ulah, ulah! cék manéhna
“Moal, kasép, uarng laan geura, bageur, belingna urang cabut, ngarah damang.”
Lila-lila mah bakat ku nyeri meureun, manéhna cicing. Beling téh teu wudu nyugakna rada jero. Beling héjo, kawas peupeusan botol, nilik warnana mah. Nénjo kaayaan raheutna, kuring teu sanggup kudu muka di dieu mah. Inget kudu diberesihan ku cihaneut, jeung di imah rarasaan aya kénéh pereban.
Regeyeng budak dipangku, manéhna teu ngalawan da bangun geus teu walakaya. Basa ku kuring diteuteup, bet séréngéh seuri.
“Saha jenenganana?” cék kuirng.
“Alan,” témbalna.
Budak téh henteu babarian, basa dicabut belingna gé ukur muringis, teusing ceurik. Réngsé dicabut, geuwat urut raheutna dikumbah ku cai haneut tina térmos, kakara diobat beureuman. Reketek waé dibeungkeut ku pereban anyar. Manéhna olohok nénjo paparabotan urut ngubaran bieu.
“Geuning, Umi kagungan nu kieu?” cenah, bari cengkat diuk, ngalunjarkeun suku ayeuna mah.
Kuring ukur imut. Alan gé tangtu sarua jeung nu séjén nyangka kuring téh gélo. Padahal kuring mah teu singna kitu. Pereban, kapas, obat beureum jeung ténsoplas téh dipupusti pisan lantaran remen dibaralédogan ku barudak. lain sakali dua kali tarang raheut dibalédog ku batu. Lain sakali dua kali deuih pamalédog téh keuna kana tuur atawa kana tonggong.
“Eueut heula, Kasép,” cék kuring.
Bi Umi di dieu sareng saha?” Manéhna nanya deui, sanggeus sawatara jongjonan ngahuleng neuteup ka kuring. Kuéh mari beunang meuli tilu siki, dibikeun ka Alan hiji. Mimitina mah bangun nu asa-asa rék ngadahar téh. Meureun nénjo patempatan sakitu rarujitna. Tapi lila-lila mah daékkeun ogé. Kuéh mari téh didahar babarengan jeung kuring.
“Alan tos sakoa?” cék kuirng.
“Atos,” témbalna.
“Kelas sabaraha?”
“Kelas lima.”
Bi Umi kapungkur ti mana?” Kawas nénjo kuring ngahuleng waé, manéhna nénjo deui. Haté beuki bungah nénjo Alan ayeuna mah beuki wani waé. Manéhna turun ti enggon, terus leumpang, najan ingked-ingkedan gé ngadeukeutan buyung di juru.
“Ieu wadah naon?” pokna.
“Cai,” témbal kuring.
“Paragi ngaleueut, paragi nyangu,” cék kuirng deui.
“Sok nyangu?”
“Kantenan.”
Manéhna nénjo koran satumpuk dina luhur lomari leutik, cék kuring lomari sotéh, saenyana mah ukur peti urut wadah sabun, nu ditangtungkeun, dijieun lomari. Koran téh dicokot nu pangluhurna.
“Bi Umi naha maké disebat nu gélo?” cék Alan.
“Duka.”
“Naha bet duka?”
“Da teu terang.”
“Umi, buka! Umi, buka!” cék sora ti luar.
Kuring neuteup ka Alan. Mun kongang mah hayang nyarita, yén kuring téh lain nu gélo, pangnepikeun ka masarakat di dinya. Hayang dipangbéjakeun ku Alan, yén kuring téh jelema ka lunta-lunta, teu puguh jugjugeun, teu puguh ka mana nya kudu indit. Tapi naha kira-kirana budak sagedé Alan, tur anyar pinanggih bakal daékkeun nulungan? Komo maké kudu ngajelaskeun saha kuring nu saenyana mah? Tapi lamun henteu kitu hésé deui kapan ngajak cacarita ka jelema téh. Kapan sakitu ceuceubna masarakat di dinya ka diri kuring téh?
“Umi laan tulak!”
Alan ngalieuk ka sorangan, bari manéhna terus leumpang ingkud muru panto. Barang bray gé muka, jol gabrug waé alan aya nu ngarangkul. Ari kuring terus murungkut. Dokter kasép ngora kénéh, tangtu ieu bapana Alan téh. Bisa sotéh terus neguh, manéhna dokter, lantaran maké pakéan bodas, tur beungeutna sarimbang jeung Alan.

“Nuhun Nyi Umi, parantos nulungan pun anak,” cék dokter.
Awak kuring ngadégdég ngadéngé éta kecap ditujukeun ka kuirng. Nuhun? Enya nuhun, cenah Umi, ka manéh. Ka kuring? Enya ka manéh, Umi. Geuning di dunya téh aya kénéh jelema luhung budi, nu daék ngajénan kana kahadéan budi manusa séjén, bari henteu nénjo kaayaan lahiriah atawa kalungguhanana. Geuning jolna téh bet ti jelema anu luhur kuta gedé dunya, jelema pangkat tur pinter. Pajar cenah jelema-jelema kitu mah sok garedé hulu, kanyataannana bet jelema kitu anu daék ngajénan perasaan kuring.
“Ieu sakadar kanggo jajan,” cék manéhna.

“Nuhun, Bi Umi,” cék dokter téh, bari angger nyelapkeun duit kana dampal leungeun. Bangun hayangeun kénéh cacarita dokter téh ka kuirng. Tapi kalah dipangaruhan ku jelema sakitu lobana, dokter kasép téh ngaléos.

baruang ka nu ngarora

Barang bréh Nyi Dampi nénjo Nyi Rapiah datang ka bengong, bet jadi geulis kabina-bina. Bijil cahaya meni mancur. Turug-turug geus lila teu papanggih. Baréto mah can bisa ngomé manéh . Ngomong dina jero atina, “Sameureun Aom Kusman mani kokolopokan palay ka Nyi Rapiah, da sakie geulisna.”
Ketika Nyi Dampi melihat Nyi Rapiah datang ke bengong, Nyi Rapiah terlihat sangatlah cantik. Keluar cahaya yang memancar. Ditambah lagi sudah lama tidak berjumpa. Dahulu belum bisa merawat diri. Berbicara dalam hatinya “Pantas Aom Kusman seperti tergila-gila kepada Nyi Rapiah, karena begitu cantiknya.”
Cék Nyi Rapiah, “Calik Embi! Nyandak naon éta téh?”
Kata Nyi Rapian, “Duduk Bi! Bawa apa itu?
Walon Nyi Dampi, “Rupi-rupi baé, Lis, aya sinjang, aya kekemben.”
Jawab Nyi Dampi, “Rupa-rupa saja, Lis, ada kain ada juga kemben.”
“Cing ninggalan. Ieu bogoh samping kebat. Sabaraha pangaosna?”
“Coba lihat. Ini suka kain kebat. Berapa harganya?”
“Eta mah teu kirang deui Rp.25, mésérna ogé Rp.22,5.”
“Itu tidak bisa kurang Rp.25, belinya juga Rp.22,5.”
“Beu naha mahal-mahal teuing? Teu kenging Rp.15.?
“Kenapa mahal sekali? Tidak bisa Rp.15?”
“Teu kenging, Lis, mésérna ogétebih kénéh. Sareng ieu embi ngabantun lélépan lucu pisanm pantes dianggo ku Elis. Geura anggo dina jariji.”
“Tidak bisa, Lis belinya saja masih jauh. Ini juga membawa cincin yang lucu, pantas dipakai oleh Elis. Coba pakai di jari.”
“Tuluy, ninggang kana réma anu sakitu manisna. Geura tingali éta berlianna mani enyut, cahayana kuwung-kuwungan. Mirah delima anu di tengah sakitu lucuna, manis siga amis, kulit konéng kasipuh ku watang emas, mani ngagempur.”
Lalu, dipakai oleh jari yang begitu manisnya. Coba lihat itu berliannya bersinar, cahayanya berkilauan. Merah Delima yang ditengah sangatlah lucu, manis sekali, kuning dipoles oleh watang emas, sangat berkilau.
Cék Nyi Rapiah, “Edas, Embi mah ku tiasa mapantes téh. Sabaraha ieu téh pangaosna?”
“Kata Nyi Rapiah, “Aduh, Embi bisa sekali memuji. Berapa ini harganya?”
“Ari pangaosna mah Rp.25, dan berlianna enya ogé lalembut, tapi aralus, teu aya nu paut; mirah delimana oge bangsana saé.”
“Kalau harganya hanya Rp.25 dan berliannya juga kecil-kecil namun bagus, tidak ada yang gagal, merah delima bangsanya juga.”
“Ah mahal teuing, Embi, teu gaduh artosna; ongkoh ari ali mah goréng-goréng ogé, geus gaduh. Ngan éta baé samping, kuring meuli hiji, lamun dipaparinkeun Rp.20.”
“Ah terlalu mahal, Embi, tidak punya uangnya, dan juga kalau cincin, jelek-jelek juga sudah punya. Namun itu saja kain, saya beli satu jika dikasih Rp.20.”
Mangga baé Lis dimurahkeun, étang-étang ngahaturkeun sawaréh; ka nu sanés mah moal dihaturkeun.  Ari éta lélépan, upami palay mah mangga baé montong digaleuh.”
“Silakan saja LIs dikasih murah, hitung-hitung memberi sebagian, ke yang lain tidak akan dikasih. Jika itu cincin silakan saja jangan dibeli.”
“Montong digaleuh kumaha? Méré?”
“Jangan dibeli bagaimana? Memberi?”
“Enya ngahaturanan.”
“Iyah silakan.”
“Ah, Embi mah sok ngabobodo, kawas ka budak.”
“Ah embi suka berbohong, seperti ke anak.”
“Ih, sanés kitu, ari sayaktosnamah mah Embi téh jaba rék dagang bari ngemban dawuhan Aom Kusman ka Nyai, saurna palay wawuh. Upami Nyai keresa wawawuhan sareng anjeunna, mangga éta lélépén ngahaturanan. Da saenyana mah éta téh kagunganana, lain dagangan.”
“Ih bukan begitu, sebenarnya Embi itu disamping mau dagang juga mengemban amanat dari Aom Kusman kepada Nyai, katanya ingin berkenalan. Jika Nyai bersedia berkenalan dengan beliau, silakan itu cincin diberikan. Karena sebenarnya itu adalah milik dari beliau, bukan dagangan.”
Nyi Rapiah sajongjonan mah ngahuleng baé, teu ngajawab. Geus kitu pok ngomong, “Saha Embi ari Aom Usman téh?”.
“Nyi rapiah seketika berfikit tidak menjawab. Setelah itu dia berkata “Siapa Embi Aom Kusman tersebut?
“Ah Nyai mah mamamdaluan, piraku teu uninga, kapan putrana Juragan Demang.”
“Ah Nyai pura-pura, masa tidak tahu, anaknya Juragan Demang.”
“His, Kuring mah daék lolong teu acan tepang. Ari jenenganana mah nya sok nguping baé.”
“His, saya benar-benar tidak tahu, bulum bertemu. Jikalau namanya suka mendengar.”
“Naha da itu mah uningaeun ka Nyai.”
“Kenapa, dia itu tahu kepada Nyai.”
“Pantes baé, da pameget mah sok anclongan.”
“Pantas saja, karena laki-laki suka bergaul.”
Ti dinya kusiwel Nyi Dampi nyokot potret Aom Usman tina pésak baju kutang; sor disodorkeun ka Nyi Rapiah, bari luak liuk ka tukang, bisi aya nu ngawaskeun. Ku Nyi rapiah ditampanan bari imut, tuluy diilikan didangdak déngdék. Ngomong jero atina “Emh, sok komo teuing buktina, potretna sakieu kasepna, surup jadi putra menak. Nya ieu lalaki nu matak ngagegelokeun awewe teh.”
Dari situ Nyi Dampi mengambil Potret Aom Kusman dari saku kutang, lalu diserahkan kepada Nyi Rapiah, sambil larak-lirik ke belakang takut ada yang mengawasi. Oleh nyi Rapiah diterima sambil tersenyum lalu dilihat dengan seksama. Berbicara dalam hatinya “Emh,apalagi ini buktinya, potretnya begitu tampan, cocok jadi putra bangsawan. Ini lelaki yang bisa membuat wanita tergila-gila.
Pikir Nyi Rapiah mimiti gedag rek kabengbat ku nu kasep. Kalau tidak takut oleh orang tua, dan sudah punya kekasih, sepertinya akan nekad.
Ceuk Nyi Dampi, “Kumaha, Lis, cocog?”
Nyi Rapiah seuri bari nyodorkeun deui potret ka Nyi Dampi.
Nyi Rapiah tertawa sambil memberikan potret kepada Nyi Dampi.
“Kumaha, Lis kinten-kintenna?”
“Bagaimana, Lis, kira-kiranya?”
“Emh, Embi lain bangbang lain pacing, lain campaka kuduna.”
Nyi Dampi seuri bari nungkupan sungut, sarta tuluy ngomong, “Wah, Elis, na kudu kumaha? Rasa Embi mah geus aduna pisan, nu geulis ka nu kasep.”
“Ih lain ki kituna Embi, ngan kitu wae, Embi langkung uninga, kapan kuring rek lakian. Pisakumahaeun temen sepuh-sepuh, lamun kuring aya lampah nu teu pantes. Bongan teu tibareto, da ku abah oge moal burung dihaturkeun, lamun enyaan mah. Ngan eta ari menak ka somah teh sok nyecepo, ngarurujit. Ayeunamah  lajeungkeun bae, sugan jaga di aherat tepang sukma padasukma. Ari ieu lelepan lain teu nuhun, ngan kuring risi bisi kauninga ku sepuh sae haturkeun deui bae.
“Ih bukan begitu Embi, namun begitu saja, Embi lebih dahulu tahu, saya akan menikah. Bagaimana teman,orang tua, jika saya melakukan perbuatan yang tidak pantas. Kenapa tidak dari dahulu, oleh abah juga pasti akan diijinkan, jika memang benar. Namun itu kalau bangsawan ke rakyat suka menganggap remeh. Sekarang teruskan saja, mungkin nanti nyari di aherat bertemu sukma dengan sukma. Jika ini cincin bukan tidak terima kasih, namun saya risih bisa diketahui oleh orangtua bagusnya berikan lagi saja.

Sabot keur kitu jebul Nyi Haji Abdul Rauf, nyampeurkeun ka pangkeng. Nyi dampi pahibut nyumputkeun potret, sieuneun kaperego ku Nyi Haji. Cek Nyi Haji, “Naon nu rek dibeuli teh, Nyai?”
Ketika itu datanglah Nyi Haji Abdul Rauf, menghampiri ke Pangkeng. Nyi Dampi cepat-cepat menyembunyikan potret, takut ketahuan oleh Nyi Haji. Kata Nyi Haji, “Apa yang akan dibeli itu Nyai?
“Omong Nyi  Dampi, “Ieu putra teh palay sinjang,pangaosna Rp.20.”
Omong Nyi Dampi, “Ini anak ingin kain, harnyanya Rp.20.”
“Pek bae deui.”
“Silakan saja lagi”
Samping dicikot ku Nyi Rapiah, tuluy dibayar ka Nyi Haji, ingdungna Nyi Rapiah. Kontan.
Kain diambil oleh Nyi Rapiah, lalu dibayar ke Nyi Haji, mamanya Nyi rapiah. Kontan.
Nyi Dampi amit, tuluy balik gura-gitu, lantaran atoh dumeh nampa ladang samping, batina gede.
Nyi dampi pamit, lalu buru-buru, karena gembira karena menerima uang kain, labanya besar.